Wat is er zo leuk aan haar? ‘Hoe lang heb je? Elin is nu anderhalf en begint woordjes te zeggen: op, af, uit. Ze kan goed duidelijk maken wat ze wil - en wat niet. Ze begint op alles ‘nee’ te zeggen, zoals dat hoort. En ze leert zich aan te stellen: als ze aandacht wil, doet ze iets waarvan ze weet dat we er boos om worden. Er ontstaan rituelen. Als ik koffie zet, drukt zij op de knopjes van de espressomachine. Dat vindt ze gaaf, met al die lampjes. En ze wil met alles helpen. De vaatwasser uitruimen bijvoorbeeld, met alle rampzalige gevolgen van dien. Ze zegt ook allerlei woorden waarvan we niet weten wat ze betekenen. Als we ze terug zeggen, moet ze vreselijk lachen. Dat vind ik te gek. Dat je tien minuten complete onzin met zo’n kind kunt praten en alleen maar moet lachen. Het is entertainment. Ze vindt het leuk om je aandacht te hebben. Ze is bedachtzaam en kan lang in een hoekje zitten, maar als ze een podium heeft, maakt ze het graag anderen naar de zin. Daarin lijkt ze op mij.’
Vind je het mooi om te zien hoe er een karakter uit op rijst? ‘Ja, dat is iets wat de poëzie overstijgt. Je kunt jezelf een scheppend kunstenaar vinden, maar een kind is echt het betere werk. Toen Elin pas was geboren, een wezentje dat nog niet eens wist dat ze bestond, zat ik vaak naar haar te kijken en besefte: ze is een ruimtereiziger. Ze komt uit het grote niets waar we allemaal naar op weg zijn. Het raadsel van het leven ligt voor je neus.’
Ingmar Heytze over zijn dochter Elin (1,5 jaar oud) in een interview met Ouders van nu